مرثیه مجسم
بغضِ غریبی گلوی عالم را می‌فشارد و سنگینی داغی جانسوز بر قلب زمین زخم می‌زند. ملائک، کوچه‌پس‌کوچه‌های مدینه را در پیِ مرد بی‌نظیری می‌گردند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود؛ اما چه سود که اینک خوشه‌های زهرآگینِ کینه منصور، قلب سپیدش را هزارباره کرده است.
به ستاره‌ها بگویید دیگر ماه صادقانه‌شان طلوع نخواهد کرد!
شب‌های تیره عراق آرام بگیرند که دیگر مأمورین سیاه‌دل عباسی، از دیوارهای خانه ولایت بالا نمی‌روند و جانشینِ خدا را از سجاده نماز، با سروپای برهنه به دربارِ جور نمی‌برند!
امشب کوچه‌های مدینه داغدارند و بقیع، چشم‌انتظار آخرین مسافر خویش است. بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک؛ بقیع، آشنایی غریب؛ بقیع، مزار بی چراغ و فانوسی که مظهر مظلومیت هزار و اندی ساله است. در بقیع، روضه لازم نیست، خودش مرثیه مجسم است.
شهادت امام صادق (ع) در ۲۵ شوال سال ۱۴۸ هجری قمری، در ۶۵ سالگی، به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ستمگر عباسی، به‌وسیله سمی که به آن بزرگوار خوراندند، در شهر مدینه اتفاق افتاد. محل دفن امام صادق (ع) قبرستان بقیع است.
