ما به میهمانی آمده‌ایم…
ماه رمضان هم از راه رسید و همه آفریده‌های خدا را به ضیافت عشق و عشق‌بازی با معبود دعوت کرد.
سفره‌ای که به وسعت بخشندگی خداست پهن‌شده و من تو اگه لایق باشیم، دعوت صاحب‌خانه را لبیک میگیم و مثل همیشه ریزه‌خوار این خوان پرنعمت الهی میشیم.
رمضان یک تحولِ است، تحولی از خویش به او، از منیت به آدمیت، از بی‌قیدی به مسئولیت، مسئولیت انسان شدن، خدایی شدن، آسمانی شدن، پیدا کردن گمشده‌های درون، گمشده‌هایی که اگر بشناسیمشون و پیداشون کنیم واژه‌ی اشرف مخلوقات را درک کردیم و فهمیدیم.
به مرحمت خدا در روزها و شب‌های رمضان، گره‌های که از سر بی‌مسئولیتی، معصیت و دنیاخواهی زمین‌گیرمان کرده و حس پرواز در ملکوت خدا را از ما گرفته باز میشه، ولی مشکل اینجاست که بعضی از ما پرواز کردن را فراموش کرده‌ایم، اما نباید ناامید بود، چون خدا خودش گفته هر که هستی و هرچه هستی بیا صدبار اگر توبه شکستی بیا از طرفی من خدا از مادر بهت نزدیک‌ترم و مادر هرچه هم که فرزندش اذیتش کنه محبتش نسبت بهش کم نمیشه…
وقتی در ازل به ندای «أَلَسْتَ»، «قَالُواْ بَلَى» گفتیم و قبول کردیم پا در این دنیای خاکی بگذاریم شاید فکرش را هم نمی‌کردیم که راه را گم کنیم و سرگردان دنیا شویم، ولی خدای رحمان رمضان را به ما داد و از سرگردانی و پریشانی رهایی‌مان بخشید.
و اینک دعایمان این است که بار الها
«لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَهً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ»
بارالها، دل‌های ما را به باطل میل مده پس‌ازآنکه به‌حق هدایت فرمودی و به ما از لطف خویش اجر کامل عطا فرما که همانا تویی بخشنده‌ی بی‌عوض و منت…
