بانوی بزرگ ایمان حضرت زینب در سال پنجم هجری دیده به جهان گشود. او سومین فرزند ارجمند خاندان وحی و رسالت و دودمان پاک و بلندآوازهی امامت بود. آنگاه‌که آن حضرت دیده به جهان گشود، نیای گران‌قدرش پیامبر بزرگوار اسلام، نام او را «زینب» نهاد. واژهی مقدس و جان‌بخشی که از «زین» و «اب» شکل‌گرفته است و به مفهوم زینت و آراستگی پدر میباشد
این بانوی بزرگ، هم دارای زندگی درخشان و تاریخ سرشار از فضایل انسانی و ارزش‌های اخلاقی است و هم همهی مراحل زندگی الهامبخش و درس آموزش با اندوه‌بار و درد و رنج آمیخته بود.
برای تو می‌نویسم، ای زینب! ای که فریاد با تو آغاز شد و بیداد با تو رسوا! ای آزاد اسیر! ای قامت سبز اعتراض! ای نهال بارور ایثار! ای جاری زلال متانت! ای آیه صراحت و عفت! ای آذرخش خشم! ای مظهر لطافت و رحمت! چگونه می‌توان تو را گفت، تو را نوشت. قلم در ابهامِ شناختت مانده است. انسان، در زیبایی کامل در تو متجلی است.
کیست که در چنین هنگامه سراسر خون و رنج و درد و تنهایی، هنوز فریادی برای کشیدن و سخنی برای گفتن و توانی برای ایستادن داشته باشد.
خدایا چگونه باور کنم، چگونه می‌توانم شانه‌های ظریفی را در زیر کوهساران سنگین این‌همه فاجعه، ایستاده ببینم؟
زینب (س) آیه‌های توانایی انسان را نوشت و سرود قدرت ایمان را سرود و شعر بلند رسالت را نگاشت.
